Sam heeft tegenwoordig een beetje last van "drifbuien". Ja, hij is een behoorlijk temperamentvol kereltje. Zó totáál anders dan zijn grote zus! Als hij merkt dat hij iets doet dat niet mag en niet weet wat ie daar mee aan moet, gaat ie tegenwoordig gillen. Leuk joh... NOT! Vanmorgen was het ook weer zover, geen idee wat er precies gebeurde, maar ineens wilde hij niets meer. Niet meer bij me, niet meer van me vandaan, niet stoppen met gillen, niet luisteren... Kortom: feest! Ik heb 'm uiteindelijk op z'n kamer gezet met de deur dicht. Voelde me echt een radeloze mama... Na een kwartier werd hij iets rustiger en hebben we samen op de grond zitten knuffelen. Weer vriendjes gemaakt. Eenmaal beneden op de bank werd zijn lijfje toch wel heel zwaar en binnen 5 minuten was meneer in dromenland en daar is ie nu nog, ruim 1,5 uur later!

(zelfs in z'n droom maakte hij nog 2x zo'n "WHAH-geluid" dat hij maakt als ie 't even niet meer weet..). Het valt niet altijd mee om (mama van) een peuter te zijn ;o)