Gisteren ging het niet lekker met me. De hele dag lag ik dubbel gevouwen beneden op de bank (ik háát het om ziek in bed te liggen...). Plat liggen deed pijn. Lopen deed pijn. Rechtop staan lukte niet. Ik werd draaierig en alles tussen mijn ribben en mijn heupen deed pijn. Vooral mijn buik en rug. 's Avonds was het zo erg dat ik op een gegeven moment huilend m'n bedje toch maar opzocht. Ik weet van mezelf dat ik een redelijk hoge pijngrens heb, maar ik had écht pijn! Lalas schrok nogal en belde, ondanks dat ik dat liever niet wilde, toch de huisartsenpost om raad. Hij was ongerust. Logisch. Ik wilde de nacht wel afwachten en Lalas kreeg te horen dat ik maar 2 paracetamol in moest nemen en dat de dokter zo terug zou bellen. Dat deed hij en hij wilde toch eigenlijk wel even komen kijken en uitsluiten of ik geen blinde darmontsteking had. Inmiddels waren bij mij de ibuprofen gaan werken... De dokter arriveerde in een ambulancebusje met een ambulancemedewerker... En ja hoor, ik voelde me al een beetje beter door die pilletjes. Ik kreeg fijn een uitgebreid (inwendig) onderzoek, mijn buik werd aan alle kanten bevoeld en er was niets om me ongerust over te maken. Er was genoeg leven in mijn darmen te horen en ik moest het nog maar even aankijken. De dokter vertrok in het busje en ik keerde weer terug naar mijn bedje. Vanmorgen voelde ik me wat stijfjes, maar verder geen erge buikpijn meer. Ik ben nog wel behoorlijk slap, maar ik móet en zál vanmiddag even met Amber de stad in ( ze heeft hoognodig 'n nieuwe broek en truitjes nodig)... Ik weiger om mijn enige 2 vrije dagen ziek thuis te zijn! Straks eerst eens even lekker douchen en kijken hoe ik me daarna voel. Ik wil me niet slap voelen en ziek zijn. Ik wil nog van alles doen... Dusss...

Labels: van mij