Vandaag is het precies negen jaar geleden dat ik van de ene op de andere dag geen papa meer had. Nooit meer kletsen, nooit meer mopperen, nooit meer met Amber bij opa langs, nooit meer lachen om de manier waarop hij met slepende koppeling optrok, nooit meer zijn biljartkeu in de gang, nooit meer de sjoelbak op tafel, nooit meer die ogen die over zijn brilglazen naar je opkeken als hij aan het puzzelen was. In een klap nooit meer. Tijd heelt alle wonden zeggen ze en na negen jaar kan ik ook zeggen dat het inderdaad anders wordt. Maar ik mis hem nog altijd. Geen recente foto's om aan de muur te hangen (hoe zou hij er nu uitzien?), niet meer bij mijn vader en moeder langs, geen opa die ook met Sam leuke dingen zou kunnen doen, een papa die trots op ons nieuwe huis zou zijn geweest, een papa die er gewoon voor je is als je 'm nodig hebt... Al negen jaar moet ik 't zonder hem doen. Gelukkig heb ik een hoop mooie herinneringen en hebben we het nog regelmatig over hem. Voor altijd in mijn hart!

Labels: familie, van mij