Mijn grootste nachtmerrie. Iedere keer dat mensen zeggen hoe open en gezellig en extrovert marijn is en nergens bang voor, dan denk ik alleen maar: mijn god, was ze maar wat schuwer...
Gelukkig is ze wel van de regeltjes en breekt ze die niet snel. Dus inderdaad vertel ik haar 1 keer in de zoveel tijd weer dat ze noooooit met iemand mee mag gaan als wij het niet weten, ook niet de buurman etc.
Zelf heb ik (op ongeveer ambers leeftijd) 'the hard way' geleerd dat niet iedereen op de wereld goede bedoelingen heeft. Gelukkig niet persoonlijk, maar het is zo dichtbij gekomen dat ik er tot ver in mn volwassen leven nachtmerries van heb gehad. t Moeilijkste wat er is: je kind voorbereiden op de grote boze buitenwereld.
 

Ja, herkenbaar... Ik weet nog dat er bij ons vroeger ooit een man bloot in een Kevertje rondreed. Ik durfde haast niet meer op m'n fietsje naar gymles toe...
 

Het is hier nu heel raar rustig buiten, normaal zie je overal kinderen en hoor je ze ook.
Nu hoor ik vogeltjes en heb nog geen spelend kind gezien.
Echt heel vreemd.
 

brrr, altijd weer schrikken en slikken als je over zo iemand leest. heb er zelf in mijn jeugd een beetje mee te maken gehad. als 7jarige een hijger aande telefoon gehad. ik verwachte mijn papa en het duurde heel lang voor ik snapte dat deze meneer geen zuivere bedoelingen had. het zal dus ook heeeeel lang duren voor onze kids zelf de telefoon mogen aannemen.
ohja, en zo'n bloterik in de auto. ook een keer gehad. maar was toen al 11 of 12 en moest er heel hard om lachen. maar achteraf toch ook wel een brr-moment.
het ergste is, ik weet van mezelf dat ik best wel eigenwijs was. "je mag naar oma fietsen, maar dan alleen over het fietspad" "ja, mam!" en vervolgens haalde ik mijn zus en neef over om toch door het bos te rijden, want ik wist heus wel de weg. nou, mooi niet dus. echt verdwaald zijn we niet, maar we hebben er wel een half uur langer over gedaan en bij iemand moeten aanbellen om te vragen hoe we verder moesten rijden. ik zou niet zomaar met iemand mee zijn gegaan, maar zulke streken haalde ik vaker uit. tot onrust van mijn ouders.
gelukkig merk ik aan Verel dat ze een stuk terughoudender is ten opzichte van het onbekende en vreemden. hopelijk blijft dat zo.