Zoals elk jaar weer op 22 september sta ik weer extra stil bij de afwezigheid van mijn papa. Vandaag is het 10 jaar geleden dat mijn wereld helemaal op z'n kop werd gezet... Ik weet -voor mijn gevoel- nog elke minuut van die nacht. Mijn broer die midden in de nacht aan de deur stond, het scheuren in de auto om nog op tijd te zijn, de ambulance met openstaande achterklep, de huilende gezichten van mijn schoonzussen bij de voordeur, een nee-schuddende broer die naar buiten kwam, mijn papa op de vloer van de slaapkamer in zijn hemd en onderbroek, de brancard, mijn mama..., het met z'n allen rond zijn bed staan, de foto's van hun 45-jarig huwelijksfeest 4 dagen daarvoor, het uitzoeken van de kist en bloemen, de tekst en de kaart, het vertellen aan nichtjes en neefjes 's morgensvroeg, het verdriet, de boosheid, de week van afscheid nemen. Allemaal dingen die ik volgens mij nog zou weten ook al zou ik dement worden... De meest ingrijpende gebeurtenis in mijn leven. Op dat moment veranderde er iets in mij. In die tien jaar zijn er heel wat dingen gebeurd waar we hem graag bij hadden gehad - de scheiding van mijn zus, de breuk van mij en Amber's papa, mijn verliefdheid op Lalas, mijn trouwdag, de geboorte van Sam, de ziekte en het afscheid van Gertine, ons nieuwe huis, Amber (zijn oogappeltje) die nu al zo'n grote meid is geworden, de verhuizing van mama, het nieuwe geluk van mijn BB, zijn trouwdag. Het zijn allemaal dingen die ik nog graag met hem had willen delen. Wat zou hij een trotse vader en opa zijn. Een heel gevoelige man met een klein hartje... Vandaag mis ik hem op de een of andere manier meer dan anders en ben ik vooral ook in gedachten heel erg bij mijn mama, die al die jaren alles 'alleen' moet verwerken. Die al tien jaar elke avond alleen naar bed gaat en alleen weer wakker wordt na ruim 45 jaar samen geweest te zijn. Imagine that! Vanavond brand ik een kaarsje voor je pap! -X-

Labels: papa, van mij