***
Dit mailtje heb ik vandaag naar mijn klasgenootjes gestuurd:

Lieve allemaal,

Afgelopen weekend heb ik voor mezelf de knoop doorgehakt en besloten om de studie niet voort te zetten. Ik mis té veel van mijn gezin en ben tot de conclusie gekomen dat ik dit niet vier jaar wil doen. Natuurlijk wist ik van te voren dat het veel zou zijn en zwaar, maar je kunt je van te voren niet bedenken hoe je op zoiets gaat reageren. In mijn geval niet prettig. Ik heb twee hele lieve kindjes die ik graag om me heen heb, waar ik graag bij betrokken ben en zo voelde dat de afgelopen weken absoluut niet. De beslissing om naar de PABO te gaan heb ik genomen toen ik te horen kreeg dat mijn contract bij mijn vorige werkgever niet verlengd werd, maar in de tussentijd heb ik een erg leuke baan gevonden en eigenlijk ben ik tevreden met dat wat ik doe en dat wat ik nu heb! Ik hoop dat jullie met z'n allen wél verder gaan. Dat jullie wél plezier in de studie en de stage zullen hebben en over vier jaar wil ik graag bij jullie diplomauitreiking voor jullie staan klappen :o)

Heel veel succes allemaal!
***

Ik heb daarna de HZ gebeld, mijn coach op school en de boekhandel. Ik doe het boek dicht. Het is niet voor mij weggelegd. Helaas.
Maar er valt wel een enorme last van mijn schouders. Het feit dat ik er gewoon voor de kids kan zijn, dat Herman niet alles alleen hoeft te doen en dat ik mijn 'leven weer terug heb'. Want zo voelt het een beetje. De afgelopen twee weken waren ook geestelijk zwaar. Geef ik niet te snel op? Wil ik dit wel? Maar dit is wat ik wil. Lekker werken bij Dille & Kamille, Amber helpen met haar huiswerk, Sam 's avonds naar bed brengen, Herman helpen met plannen en organiseren, tijd voor mezelf hebben. Dat soort dingen.
Ach soms pas je een jas en die zit niet zo lekker. Dan hang je 'm weer terug in het rek. Dat doe ik nu met de PABO. Ik zat daar niet zo lekker, ik maak plaats voor een ander die de uitdaging aangaat ;o)

Liefs, Ing

Labels: pabo, studie, van mij